Een vrouw, gescheiden, moeder van twee jonge kinderen, komt bij me. In het begin van haar relatie was het zo geweldig. De chemie, het ‘samen-kunnen-we de-wereld- aan’. Maar gaandeweg werd hij meer en meer claimend, ondermijnend en bezitterig. Hij dronk teveel. Hij strooide met verwijten en uiteindelijk was zij een schaduw van zichzelf geworden.
Op een dag kon ze het dappere besluit nemen voor haarzelf en voor haar kinderen om bij hem weg te gaan. Vader die veel kenmerken van een narcistische persoonlijkheid vertoont, praatte voortdurend op zijn kinderen in. Dat het allemaal de schuld van moeder was dat het nu zo slecht met hem ging. Dat moeder hen in de steek had gelaten. Dat als moeder andere keuzes had gemaakt, ze nu nog samen zouden zijn en alles goed zou zijn. Het jongste kind snapt nog niet veel van wat vader zegt, maar in het hart van het oudste kind worden zaadjes van teleurstelling en verbittering geplant.
Het oudste kind kiest er steeds vaker voor om niet naar moeder te gaan en bij vader te blijven, totdat het kind helemaal niet meer bij moeder komt. Vader steunt het oudste kind en zegt dat dat ook niet hoeft. Hulpverlenende instanties volgen de wil van het kind. Zo krijgt dit kind een hele grote verantwoordelijkheid op de schouders gelegd. Het kind mag namelijk zelf bepalen wel of niet bij moeder te zijn.
Een voorbeeld uit mijn coachpraktijk. Een wanhopige moeder die overspoeld is door verdriet en wanhoop. Ze ziet door alle hoge bergen niet meer waar ze moet beginnen en de moed zakt haar in de schoenen. Toch heeft ze kracht gevonden om zichzelf bij elkaar te rapen. Ze komt bij mij voor hulp.
Ze wil weten: ‘Hoe ga ik om met de boosheid van het kind dat de scheiding vooral aan moeder verwijt en afstand neemt? Hoe ga ik om met de rol van vader en de rol van de hulpverleners die een andere visie hebben dan ik? Hoe ga ik dit aan? Wat is wijs? Hoe herstel ik het contact met mijn oudste kind? Wat zet ik in een brief? Hoe voer ik een bepaald gesprek? Hoe neem ik mijn verantwoordelijkheid?’
We beginnen bij het begin: Wat wil jij? Hoe zie jij de (nabije) toekomst? Hoe biedt jij veiligheid aan je kinderen? Wat heb jij nodig om een goede moeder te kunnen zijn? Hoe ga je dat inzetten? Aan wie vraag je hulp? “Die grote verantwoordelijkheid moet van de schouders van mijn oudste kind af. Ik wil weer in mezelf geloven. Ik wil rust en duidelijkheid voor mijn kinderen en daarmee ook veiligheid.”
We maken praktische, haalbare doelen. Stapje voor stapje. De ene keer help ik haar om de juiste woorden voor een brief te formuleren, een andere keer luister ik naar haar pijn en verdriet. Soms bereiden we een belangrijk gesprek voor.
Met knikkende knieën en soms tranen in de ogen gaat ze stukje bij beetje. Met vallen én opstaan.
Wat ben ik trots op haar!