Opeens word je een casus

Een vrouw, begin 50, komt bij me. Ze zit ziek thuis. Door alle spanningen op het werk gaat het niet meer. Door de gesprekken met haar werkgever voelt ze zich meer en meer een ‘casus’ worden. Een lastig geval dat teveel geld kost en waar ze zo snel mogelijk van af willen. Haar werkgever biedt haar een vaststellingsovereenkomst aan. Dit voelt als afgedankt en aan de kant gezet. Niet gewaardeerd voor de jarenlange inzet en trouwe dienst die ze bewezen heeft. Het voelt oneerlijk.

Opeens word je een casus

En wat moet ze doen als ze straks geen baan meer heeft? Hoe komt ze met deze leeftijd nog ergens aan de bak? Ze kan alleen maar apatisch voor zich uitstaren. Geknakt, verdrietig, teleurgesteld.

We kijken samen naar wat er allemaal toe heeft geleid dat ze zich nu op dit punt in haar leven bevindt. Hoe haar opvoeding is geweest. Hoe ze geleerd heeft altijd dienstbaar te zijn. Hoe haar overtuigingen zich in haar hebben gevormd: “Jouw mening doet er niet toe. Jij bent hier om gehoorzaam te zijn en te geven.”

We hebben het thema ‘grenzen stellen’ verkend. Waar ligt voor jou een grens? Kun je dat voelen? Mag je die van jezelf stellen? Hoe neem je de ruimte in die je nodig hebt? Mag je die ruimte van jezelf innemen?

We stappen in een mooi proces waarbij ik soms meega naar gesprekken met haar werkgever. Vooral stel ik vragen die deze vrouw helpen zich bewust te worden van bepaalde processen in haar leven en hier meer grip op te krijgen. Zo komt ze weer in de ruimte en vrijheid om vanuit rust keuzes te maken en nieuwe kansen te ontdekken.

Wil jij ook hulp van een professional bij jouw proces? Gun jezelf deze investering en neem contact met mij op om de mogelijkheden te ontdekken. Soms is één gesprek al voldoende. Zowel videocall, een wandeling in het park of een bezoek aan mijn praktijk behoren tot de mogelijkheden.